“Arm Wallonië” was de titel van zijn vorig boek, nu 5 jaar geleden. Pascal Verbeken wilde dieper graven in de geschiedenis van dit land, waarin Wallonië en Vlaanderen totaal vervreemd zijn van elkaar. Ooit hadden ze elkaar nodig en trokken goederen, producten en mensen van noord naar zuid en omgekeerd. En die hechte band hadden ze te danken aan de 19de-eeuwse spoorlijn, toen een stalen strook, waarover de locomotieven van industrieel België donderden. Verbeken wilde kijken wat er van overbleef en deed dat te voet. Zijn reisroute kan je volgen in het boek. Onderweg ziet hij heel veel sporen… sporen van verval. Oude rails vind je hier en daar in stukken terug te midden van heerlijke wilde plantenbiotopen. Van de stationnetjes van toen en de seinhuizen blijft niet veel meer over. Herinneringen wel… in overvloed. En waar de schrijver stopt laat hij de getuigen spreken. Een visueel boek… maar ook een luisterspel dat aanleiding geeft tot reconstructie van de tijd van toen. Het zwarte land… le pays noir: de streek van Charleroi krijgt bijzonder veel aandacht. “Ofwel loop je er gillend weg, ofwel ben je erdoor gefascineerd en wil je terug”.
Het is pas als je het verleden leest, dat je het heden begrijpt, zegt de schrijver en hij trekt zijn stapschoenen weer uit. Versleten zolen, maar een boek waar je warm van wordt. Een warmte die je niet terugvindt in het kille nationalisme van nu.
Grand Central Belge – Pascal Verbeken – De Bezige Bij, 2012.
Viona westra